Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι τη περίοδο του 1948 οι παραγωγοί κρασιού ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν στο ελληνικό κράτος φόρο για την παραγωγή του κρασιού. Όπως φαίνεται και στο διπλότυπο είσπραξης το ποσό που καταβλήθηκε στο ελληνικό κράτος για το κρασί το οικονομικό έτος 1947-1948 ήταν 94600 δρχ. Αυτό σημαίνει ότι παρόλο που η οικονομική κατάσταση του Έλληνα παραγωγού ήταν δυσχερής, το κράτος ανάγκαζε τον παραγωγό να πληρώνει το φόρο αυτό, ώστε η ελληνική οικονομία να καλυτερεύσει. Στις μέρες μας ο φόρος παραγωγής οίνου δεν είναι σε ισχύ, έχει όμως παραμείνει ο Φ.Π.Α. επί της πώλησης του κρασιού. Σε σύγκριση λοιπόν με το παρελθόν, μπορούμε να δούμε ότι τα πράγματα σ’αυτόν το τομέα έχουν καλυτερεύσει, (μολονότι ακόμα υπάρχουν κάποιες επιβαρύνσεις στην παραγωγική διαδικασία του τελικού προϊόντος) αλλά οι αγρότες – παραγωγοί δεδομένου ότι έχουν καλύτερη τεχνολογία, περισσότερες παροχές από το κράτος και λιγότερους φόρους, συχνά εκφράζονται παράπονα για τις κακές συνθήκες που επικρατούν στον αγροτικό χώρο και ειδικότερα στην παραγωγή οίνου.
